Derde reisverslag:de finale van NZ
19 Maart 2016 | Nieuw Zeeland, Auckland
Beste en lieve 'thuisblijvers',
Tja het is niet altijd makkelijk om weer te geven wat we hebben meegemaakt zonder in herhalingen te treden en te veel superlatieven te gebruiken. Het is echter een feit dat we van hoogtepunt naar hoogtepunt zijn gereisd. Ook het Noordereiland heeft een rijke en afwisselende natuur, waar we veel van gezien, geproefd en geroken hebben. Er is geen bergmassief in het midden zoals op het Z eiland, maar de bergen zijn venijniger: vaak, kort en steil. Behalve 1 traject, de Houraki-trail, die over een voormalig spoorwegtracé gaat door een gorge (van Waihi naar Thames). Hier hebben we drie dagen over een mooie vlakke gravelroad gefietst. (overigens tevens de enige dag dat we bijna de hele dag in de regen hebben gefietst). Een interessant gebied, omdat hier de goudmijnen en verwerking plaatsvonden van +-1880-1950. Tijdens de wereldwijde recessie van de jaren 1920 was hier werk te vinden. De mijnwerkers werden echter ernstig onderbetaald en de werk-woonomstandigheden zo slecht dat ze in opstand kwamen. Uit deze groep mensen is de huidige Labouparty ontstaan. Nu komen de inkomsten voor NZ vooral van koeien (we zagen meer koeien dan schapen. Het vlees is hier prachtig en goedkoop en smaakt heerlijk), honing (opvallend veel , tot wel 50 bijenkasten bij elkaar, en 5 km verderop weer zo'n grote hoeveelheid!), (merino)schapen en veel dode possums op de wegen. De possums zijn een enorme plaag in NZ. De ratachtige met luiaardstaart en formaat dikke kat, eten wortels van bepaalde bomen waardoor die afsterven. De wol van m.n. de staart van de possum wordt echter ook gebruikt voor kleding. Door de holle vezel is de wol extra warm en stevig. Vermengt met Merinowol maken ze er prachtige en zachte truien, sokken, handschoenen jassen etc van. Licht in gewicht en zeer warm (zegt men). Wij hebben t met overwegend 25-28 graden niet nodig gehad. Een belangrijke toeristische attractie, de Kiwi, hebben we niet anders gezien dan als teken op de weg.....
Met de Ferry zijn we van Coromandel overgestoken naar Auckland: een mooie grote zeilarena door alle baaien en natuurlijke bescherming van de rotsen. Om de drukke State Highway 1 te mijden zijn we per bus gereisd naar t uiterste puntje in t noorden: Cape Reinga. Dit is een mythische plaats voor de Maori, waar ze geloven dat de spirit van de overledenen hun weg vinden naar andere oorden. Het is tevens de plek waar de Pacific en de TasmanSea elkaar treffen. Door de wisselende stroming is dit ook echt te zien: de zeeën lijken te botsen. Het hoge noorden kent (weer) vele mooie baaien en beaches, ingebed in machtige cliffen van vulkanisch en zachter steen. Er is, behalve een paar natuurcampings met WC en koudwaterdouche, niets. Het drinkwater moet eerst drie minuten koken. We hadden voor vier dagen eten meegenomen, dus lekker de tijd. Via de Te Paki stream, die eindigt in de zee, kwamen we op de 90-mile beach. Een begrip hier omdat de (bijna) 90 mile lang beach van zó hard zand is (2 uur voor en na laag water) dat je er goed op kan rijden. Je hoeft niet de lucht uit de banden te laten lopen, zoals wij eerder in Namibië meemaakten! Wat een fenomeen: fietsend langs de zee, met alleen golven, meeuwen en duinen om je heen. Toch waren er ook delen waar t zand wat minder stevig was en t fietsen dus zwaar was. Na 25 km zijn we toch maar weer door de duinen naar de SH 1 afgezwaaid. Overigens was de heenreis niet helemaal voorspoedig verlopen. De fietsen hingen aan een imperiaal vrij hoog achter de truck. Toen deze over t strand reed, brak t imperiaal af en sleepten onze fietsen over te zand! Ondanks dat t slechts een kort stukje was, leken ze wel na weken opgegraven te zijn. Het kostte wat poetsen om alle onderdelen zandvrij te maken..... Kamperen aan al die beaches met de golfslag in je oren de hele nacht en de fenomenale sterrenhemel boven je is en blijft heerlijk. Meestal was er een buitendouche bij de beaches (en anders gingen we er niet zwemmen), en soms zelfs kleedruimtes. Als je de deur op slot doet, komt er een rustgevend muziekje... De openbare toiletten zijn bijzonder in NZ. Je vindt ze overal, soms zelfs midden in en bos, ze zijn schoon en altijd met toiletpapier! Iedereen maakt er dan ook gebruik van, zelfs de politieagent.
Na langs de Doubtful Bay en de Bay of Islands te hebben gefietst kwamen we aan in Tutukaka, waar Loek en Marleen, de familie van Jacob, wonen. Het was een enorme inspanning om de 4 baaien en dito cliffen te overbruggen (hellingen van wel 12-15%!) maar de beloning was daar! Wij hebben er een heerlijke ruime 3 dagen mogen verblijven in een waanzinnig mooi huis op de clif met direct uitzicht op de Pacific en iedere ochtend een nieuw fraai schouwspel van de zonsopgang. Tevens toegang tot de baai, zodat je kan zwemmen, snorkelen en kanoen naar hartelust. Lekker verwend worden met verrassende recepten en als absoluut hoogtepunt het snorkelen bij de Poor Knights eilanden, een 1,5 uur varen bij hen vandaan. Een schitterend schouwspel van subtropische vissen, anemonen en zwaaiende wieren. Hele scholen, waar je als snorkelaar dan onderdeel van bent. De vissen zijn niet bang en komen heel dichtbij je. Ze spiegelen zich aan de duikbril, maar je kan ze niet pakken. Stingrays die loom over de rotsen bewegen, snappers, kingfishen en veel andere soorten waarvan we de namen niet weten. Ook huizen er vele sheerwaters, volgens insiders uniek in de wereld. Ik weet niet of dat waar is: kiwi's laten zich graag voorstaan in veel uniek te zijn, vooral als dit ten koste gaat van de Aussi's (soort België-NL), maar alles met een grap en een grol: No worries.
Na afscheid genomen te hebben van NZ met een etentje aan de haven van het hippe Auckland, waarin we onze emigratieplannen hebben weerlegd, waar we wéér de lekkerste Sauvignon blanc fles hebben verschalkt en waar we hebben benoemd wat we allemaal nog niet gezien hebben en wat de moeite waard is. Daarvoor hadden we onze fietsen weer zorgvuldig in fietsdozen ingepakt. Ook weer een klusje.
Dit blog versturen we uit Singapore. Druk, efficient, niet hartelijk maar wel correct. Dat is effe anders.... Vanmiddag naar Sulawesi en vanavond aan de nasi in Makassar, hoofdstuk 2. Dat is wel bevoorrecht. Collegae in Nl, dank dat dit allemaal mogelijk is.
Dank voor alle reacties, op dit blogje, in de mails en whatsapp. Dat vinden we leuk. Hartelijke groeten en liefs, Han en Huub
Tja het is niet altijd makkelijk om weer te geven wat we hebben meegemaakt zonder in herhalingen te treden en te veel superlatieven te gebruiken. Het is echter een feit dat we van hoogtepunt naar hoogtepunt zijn gereisd. Ook het Noordereiland heeft een rijke en afwisselende natuur, waar we veel van gezien, geproefd en geroken hebben. Er is geen bergmassief in het midden zoals op het Z eiland, maar de bergen zijn venijniger: vaak, kort en steil. Behalve 1 traject, de Houraki-trail, die over een voormalig spoorwegtracé gaat door een gorge (van Waihi naar Thames). Hier hebben we drie dagen over een mooie vlakke gravelroad gefietst. (overigens tevens de enige dag dat we bijna de hele dag in de regen hebben gefietst). Een interessant gebied, omdat hier de goudmijnen en verwerking plaatsvonden van +-1880-1950. Tijdens de wereldwijde recessie van de jaren 1920 was hier werk te vinden. De mijnwerkers werden echter ernstig onderbetaald en de werk-woonomstandigheden zo slecht dat ze in opstand kwamen. Uit deze groep mensen is de huidige Labouparty ontstaan. Nu komen de inkomsten voor NZ vooral van koeien (we zagen meer koeien dan schapen. Het vlees is hier prachtig en goedkoop en smaakt heerlijk), honing (opvallend veel , tot wel 50 bijenkasten bij elkaar, en 5 km verderop weer zo'n grote hoeveelheid!), (merino)schapen en veel dode possums op de wegen. De possums zijn een enorme plaag in NZ. De ratachtige met luiaardstaart en formaat dikke kat, eten wortels van bepaalde bomen waardoor die afsterven. De wol van m.n. de staart van de possum wordt echter ook gebruikt voor kleding. Door de holle vezel is de wol extra warm en stevig. Vermengt met Merinowol maken ze er prachtige en zachte truien, sokken, handschoenen jassen etc van. Licht in gewicht en zeer warm (zegt men). Wij hebben t met overwegend 25-28 graden niet nodig gehad. Een belangrijke toeristische attractie, de Kiwi, hebben we niet anders gezien dan als teken op de weg.....
Met de Ferry zijn we van Coromandel overgestoken naar Auckland: een mooie grote zeilarena door alle baaien en natuurlijke bescherming van de rotsen. Om de drukke State Highway 1 te mijden zijn we per bus gereisd naar t uiterste puntje in t noorden: Cape Reinga. Dit is een mythische plaats voor de Maori, waar ze geloven dat de spirit van de overledenen hun weg vinden naar andere oorden. Het is tevens de plek waar de Pacific en de TasmanSea elkaar treffen. Door de wisselende stroming is dit ook echt te zien: de zeeën lijken te botsen. Het hoge noorden kent (weer) vele mooie baaien en beaches, ingebed in machtige cliffen van vulkanisch en zachter steen. Er is, behalve een paar natuurcampings met WC en koudwaterdouche, niets. Het drinkwater moet eerst drie minuten koken. We hadden voor vier dagen eten meegenomen, dus lekker de tijd. Via de Te Paki stream, die eindigt in de zee, kwamen we op de 90-mile beach. Een begrip hier omdat de (bijna) 90 mile lang beach van zó hard zand is (2 uur voor en na laag water) dat je er goed op kan rijden. Je hoeft niet de lucht uit de banden te laten lopen, zoals wij eerder in Namibië meemaakten! Wat een fenomeen: fietsend langs de zee, met alleen golven, meeuwen en duinen om je heen. Toch waren er ook delen waar t zand wat minder stevig was en t fietsen dus zwaar was. Na 25 km zijn we toch maar weer door de duinen naar de SH 1 afgezwaaid. Overigens was de heenreis niet helemaal voorspoedig verlopen. De fietsen hingen aan een imperiaal vrij hoog achter de truck. Toen deze over t strand reed, brak t imperiaal af en sleepten onze fietsen over te zand! Ondanks dat t slechts een kort stukje was, leken ze wel na weken opgegraven te zijn. Het kostte wat poetsen om alle onderdelen zandvrij te maken..... Kamperen aan al die beaches met de golfslag in je oren de hele nacht en de fenomenale sterrenhemel boven je is en blijft heerlijk. Meestal was er een buitendouche bij de beaches (en anders gingen we er niet zwemmen), en soms zelfs kleedruimtes. Als je de deur op slot doet, komt er een rustgevend muziekje... De openbare toiletten zijn bijzonder in NZ. Je vindt ze overal, soms zelfs midden in en bos, ze zijn schoon en altijd met toiletpapier! Iedereen maakt er dan ook gebruik van, zelfs de politieagent.
Na langs de Doubtful Bay en de Bay of Islands te hebben gefietst kwamen we aan in Tutukaka, waar Loek en Marleen, de familie van Jacob, wonen. Het was een enorme inspanning om de 4 baaien en dito cliffen te overbruggen (hellingen van wel 12-15%!) maar de beloning was daar! Wij hebben er een heerlijke ruime 3 dagen mogen verblijven in een waanzinnig mooi huis op de clif met direct uitzicht op de Pacific en iedere ochtend een nieuw fraai schouwspel van de zonsopgang. Tevens toegang tot de baai, zodat je kan zwemmen, snorkelen en kanoen naar hartelust. Lekker verwend worden met verrassende recepten en als absoluut hoogtepunt het snorkelen bij de Poor Knights eilanden, een 1,5 uur varen bij hen vandaan. Een schitterend schouwspel van subtropische vissen, anemonen en zwaaiende wieren. Hele scholen, waar je als snorkelaar dan onderdeel van bent. De vissen zijn niet bang en komen heel dichtbij je. Ze spiegelen zich aan de duikbril, maar je kan ze niet pakken. Stingrays die loom over de rotsen bewegen, snappers, kingfishen en veel andere soorten waarvan we de namen niet weten. Ook huizen er vele sheerwaters, volgens insiders uniek in de wereld. Ik weet niet of dat waar is: kiwi's laten zich graag voorstaan in veel uniek te zijn, vooral als dit ten koste gaat van de Aussi's (soort België-NL), maar alles met een grap en een grol: No worries.
Na afscheid genomen te hebben van NZ met een etentje aan de haven van het hippe Auckland, waarin we onze emigratieplannen hebben weerlegd, waar we wéér de lekkerste Sauvignon blanc fles hebben verschalkt en waar we hebben benoemd wat we allemaal nog niet gezien hebben en wat de moeite waard is. Daarvoor hadden we onze fietsen weer zorgvuldig in fietsdozen ingepakt. Ook weer een klusje.
Dit blog versturen we uit Singapore. Druk, efficient, niet hartelijk maar wel correct. Dat is effe anders.... Vanmiddag naar Sulawesi en vanavond aan de nasi in Makassar, hoofdstuk 2. Dat is wel bevoorrecht. Collegae in Nl, dank dat dit allemaal mogelijk is.
Dank voor alle reacties, op dit blogje, in de mails en whatsapp. Dat vinden we leuk. Hartelijke groeten en liefs, Han en Huub
-
19 Maart 2016 - 08:56
Brigitta Gadella:
Hi Hanneke,
Wat een prachtig verslag weer van jullie waanzinnige belevenissen. Leuk om het zo een beetje mee te krijgen. -
19 Maart 2016 - 15:51
Ko:
Fantastisch om met jullie mee te reizen van hoogtepunt naar hoogtepunt. Eet smakelijk in de nasi en nu de been spieren in conditie houden in ons kikkerlandje. Liefs ook van Herma, Ko -
19 Maart 2016 - 16:13
Myra:
Echt overweldigend, en wat gaat de tijd snel...... -
20 Maart 2016 - 09:16
Kee:
Lieve Han en Huub,
Wat een heerlijkheid om zo de vrijheid en de schitterende omgevingen van onze wereldbol te ervaren.
En een nieuwtje die we volgens ons nog niet verteld hebben. . Ja, wij worden grootouders, dus nu een mooie baby deken van merinowol .Ik ben altijd weer blij met de nieuw Zeelandse merino wol.wat heb ik daar veel van gemaakt.
Veel plezier nog. xx bart en kee -
20 Maart 2016 - 13:16
Helene:
Mooi reisverhaal, leest als een boek en voelt alsof ik er bij ben.
We missen je wel hoor Hubert. Dus jullie nu naar Sulawesi en ik tel de weken af -
20 Maart 2016 - 16:42
Pum:
Lieve Han en Huub,
Ook dit reisverslag maakt weer grote indruk. Prachtige foto's completeren het beeld. Erg leuk om te lezen hoe jullie van deze reis genieten.
Nu dan de laatste etappe! Nog heel veel plezier, en hou de achterblijvers op de hoogte!
Liefs, Pum
-
24 Maart 2016 - 14:02
Carla Anzion:
Erg leuk om te lezen en sommige delen van jullie reis zou ik ook wel willen doen, maar zo stoer als jullie ben ik niet. Met z'n tweeën rondfietsen en dan slapen in zo'n tentje: ik houd wel van wat meer comfort met een hotelletje! Heel veel plezier nog tijdens het laatste stuk in Indonesië.
Groeten, Carla -
02 April 2016 - 00:38
Kiki:
Het heeft even geduurd voordat ik door had dat jullie op reis waren en ons op prachtige wijze deelgenoot maken van deze overweldigend mooie ervaringen. Maar dan heb ik nu toch lekker veel te lezen en genoeg materiaal om groen uit te slaan van jaloezie. OMG jullie gaan het nooooit meer leuk vinden in dit kikkerland.
Geniet nog van de tropen! Liefs, Kiki -
07 April 2016 - 22:58
Saskia:
En dat jij dan weer gewoon een schone en ongekreukte combinatie uit je rugzak trekt voor in t museum! Klasse!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
